زندگی شخصی به مثابه اثر هنری (با تاکید بر آثار عکاسان دهه 70 آمریکا)

با تولید انبوه و صنعتی دوربین، عکاسی عمومیت یافت. در این میان عکاسی از زندگی روزمره و عکس های خانوادگی به خاطر حفظ خاطرات و میل به جاودانگی، نسبت به سایر شاخه های عکاسی در میان عموم گسترش بیشتری یافت. جدای از این علاقه ی عمومی، هنرمندان بسیاری زندگی خصوصی خود را دستمایه و ماده خام آثارشان قرار دادند و با ارائه این آثار آن را از سطح میلی عمومی(میل به ثبت خاطرات) به سطحی جدی تر، یعنی اثری هنری وارد کردند. دهه های 60 تا 80 آمریکا همچون هر دورا نی تاثیر بسزایی بر نوع آثار عکاسان اش داشت، علاوه بر آن دورانی است که میل به عمومیت دادن هنر منجر به چاپ و نمایش آثاری شد که از میان عکس های خانوادگی مردم عادی انتخاب شده بودند و همین طور هنرمندان تجسمی، میل روز افزونی به جمع آوری و استفاده از عناصر گوناگون بویژه عکس های عادی را در آثارشان داشتند. این آثار، تجربیات متفاوتی برای مخاطبان عکس بوجود آورد. این آثار، هنر را به سطح و فهم عموم می آورد و از آن، قدسی بودن اش می کاهد. در همین دوران نظریه هایی مبنی بر تأکید بر نگاه به اثر و نه به مولف رواج یافت. این تحقیق بر آن است با بررسی فلسفی تجربه، تاثیر و روند آن در خلق اثر، با تأکید بر اهمیت مولف، عکس های خانوادگی عکاسان برجسته این دوران را مورد بررسی قرار دهد.